Autobiografizm w twórczości Hanny Krall

Autor

  • Andrzej Juchniewicz Uniwersytet Śląski, Szkoła Doktorska

Słowa kluczowe:

Hanna Krall; Holocaust; reportage; privacy; discretion

Abstrakt

The article aims to prove that there are autobiographical threads in Hanna Krall’s reportages, which are related to the necessity to hide during the occupation, detention at the police station and the death of her mother. The discovery of autobiographical tropes in Krall’s work may change the reception of her publications. The first coded mentions of her life appear in Shielding the Flame. Still, commentators emphasized her influence on changing how the Warsaw Ghetto Uprising was told (Marek Edelman, the main witness of the uprising and its leader also contributed to this). So far, researchers have spotted autobiographical threads in the novel The Lodger, in which Krall’s occupation past becomes part of a plot based on fiction. An important clue that makes it possible to link Krall’s reportages with her biography is the interviews she gives. Reconstructing fragments of Krall’s biography can be considered a valuable source of information that has little to do with the need for self-creation and creating a specific image. Krall, as a child belonging to the “1.5” generation, left two variants of the records of her survival during the Holocaust. The first was in a small text entitled The Game for My Life. The second variant is her reportage books, where she allows for the emotions hidden in the text, thanking many people for their help. The author argues that the first variant contains a text for others, while the second is an attempt to convey the complicated feelings of a little girl who had to submit to the will of others.

Liczba pobrań

Brak danych dotyczących pobrań.

Bibliografia

Antczak Jacek (2007), Reporterka. Rozmowy z Hanną Krall, wybór, kompozycja, uzupełnienia oraz dokumentacja J. Antczak, Rosner i Wspólnicy, Warszawa.

Autobiografia (2009), red. M. Czermińska, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk.

Czermińska Małgorzata (2000), Autobiograficzny trójkąt. Świadectwo — wyznanie — wyzwanie, TAiWPN Universitas, Kraków.

Jeziorska-Haładyj Joanna (2010), Zawartość zmyślonej, żółtej walizki. O prozie Hanny Krall, „Pamiętnik Literacki” nr 4.

Krall Hanna (1969), Gra o moje życie [w:] Ten jest z ojczyzny mojej. Polacy z pomocą Żydom 1939–1945, oprac. W. Bartoszewski i Z. Lewinówna, wyd. 2, Znak, Kraków.

Krall Hanna (1989), Hipnoza, Wydawnictwo Alfa, Warszawa.

Krall Hanna (1998), Tam już nie ma żadnej rzeki, Wydawnictwo a5, Kraków.

Krall Hanna (2001), To ty jesteś Daniel, Wydawnictwo a5, Kraków.

Krall Hanna (2009), Różowe strusie pióra, Świat Książki, Warszawa.

Krall Hanna (2020), Synapsy Marii H., il. A. Hrabowski, Wydawnictwo Literackie, Kraków.

Krall Hanna, Goc Anna (2023), Pierwszy raz w pierwszej osobie. Rozmowa z Hanną Krall, „Tygodnik Powszechny” nr 38.

Łebkowska Anna (2002), O pragnieniu empatii w prozie polskiej końca XX wieku, „Teksty Drugie” nr 5.

Mach Anna (2016), Świadkowie świadectw. Postpamięć zagłady w polskiej literaturze najnowszej, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń.

Mandziej Iwona (1998), Między reportażem a mikropowieścią. O „Sublokatorce” Hanny Krall, „Pamiętnik Literacki” nr 3.

Margalit Avishai (2015), Emocje przypomniane, przeł. T. Kunz [w:] Historie afektywne i polityki pamięci, red. E. Wichrowska, A. Szczepan-Wojnarska, R. Sendyka, R. Nycz, Instytut Badań Literackich PAN, Warszawa.

Michlic Beata Joanna (2020), Piętno Zagłady. Wojenna i powojenna historia oraz pamięć żydowskich dzieci ocalałych w Polsce, przeł. z jęz. ang. A. Musiał, Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa.

Miklas-Frankowski Jan (2016), Panna z Ludmiru — Chasydka-Rebe i „Prawnuk, który nie wierzył w duszę”. Wokół Prawnuka Hanny Krall [w:] Żydzi Wschodniej Polski. Seria IV: Uczeni żydowscy, red. G. Czerwiński i J. Ławski, Wydawnictwo Alter Studio, Białystok.

Młodkowska Marta (2000), Opowiem wam historię… Kilka uwag na temat pisarstwa Hanny Krall [w:] Literatura polska wobec Zagłady, red. A. Brodzka-Wald, D. Krawczyńska, J. Leociak, Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa.

Nogaś Michał (2020), Są sceny z mojego dzieciństwa, których nie życzę sobie pamiętać. Odsuwam je od siebie [wywiad], „Wyborcza.pl”, 7 października, www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,53662,26369868,hanna-krall-musze-wszystko-przepisac-swoja-reka-dlugopisem.html?_ga=2.14019250.466614927.1601979008-271665608.1589469369&fbclid=IwAR0-g_yXqRVx2dkEaFByZFBtrvReYY0oHegIFscnf91T9Jr4eKR5ZO00IJU [dostęp: 3.05.2024].

Okopień-Sławińska Aleksandra (1977), Jak formy osobowe grają w teatrze mowy?, „Teksty” nr 5–6.

Padoł Emilia (2020), Hanna Krall: życie samo do mnie szło, tak bywa czasami [wywiad], „Onet.pl”, 20 maja, kultura.onet.pl/wywiady-i-artykuly/hanna-krall-najwazniejsze-teksty-wywiad/052g28g [dostęp: 3.05.2024].

Pawełek Elżbieta (2023), „Mnie nie ma, żyję życiem moich bohaterów”, wyznała Hanna Krall, wybitna dziennikarka, reporterka i pisarka, „Viva!”, 20 maja, viva.pl/kultura/hanna-krallwybitna-dziennikarka-reporterka-i-pisarka-139601-r1 [dostęp: 5.03.2024].

Rybicka Elżbieta (2008), Miejsce, pamięć, literatura (w perspektywie geopoetyki), „Teksty Drugie” nr 1–2.

Suleiman Susan Rubin (2006), Crises of Memory and the Second World War, Harvard University Press, Cambridge–Massachusetts–London.

Śnieg-Czaplewska Liliana (2008), Nie znoszę gadulstwa, encyklopediateatru.pl/artykuly/58496/nie-znosze-gadulstwa [dostęp: 5.03.2024].

Tatar Anna (2014), Paraboliczne opowieści o ukrywaniu się w szafie: „Ta z Hamburga” Hanny Krall i „Daleko od okna” Jana Jakuba Kolskiego, „Rocznik Komparatystyczny” nr 5.

Tatar Anna (2016), Wobec ocalałych i ich opowieści. Elementy warsztatu reporterskiego Hanny Krall, „Pamiętnik Literacki” nr 3.

Tochman Wojciech (2015), Krall. Rozmowa, Dowody na istnienie, Warszawa.

Tomczok Marta (2013), Metonimie Zagłady. O polskiej prozie lat 1987–2012, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice. 209

Ubertowska Aleksandra (2007), Świadectwo — Trauma — Głos. Literackie reprezentacje Holokaustu, TAiWPN Universitas, Kraków.

Ubertowska Aleksandra (2014), Holokaust. Auto(tanato)grafie, Instytut Badań Literackich PAN, Warszawa.

Wiszniowska Monika (2013), Eksploracje [w:] A. Dębska-Kossakowsk, B. Gontarz, M. Wiszniowska, Literackie reprezentacje historii. Świadectwa — mediatyzacje — eksploracje, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.

Wiszniowska Monika (2022), Autobiograficzne reportaże książkowe. Kategoria genologiczna i jej odmiany, „Zagadnienia Rodzajów Literackich” nr 2, DOI: 10.26485/ZRL/2022/65.2/6.

Wodecka Dorota (2016), Hanna Krall. 14 książek i wystarczy [wywiad], „Książki. Magazyn do Czytania” nr 8, wyborcza.pl/ksiazki/7,154165,20417646,hanna-krall-14-ksiazek-i-wystarczy.html [dostęp: 5.03.2024].

Wołk Marcin (2005), Ja — ona, ona — ja. Gramatyka podmiotu w autobiograficznej prozie Idy Fink i Hanny Krall [w:] Stosowność i forma. Jak opowiadać o Zagładzie?, red. M. Głowiński, K. Chmielewska, K. Makaruk, A. Molisak, T. Żukowski, TAiWPN Universitas, Kraków.

Pobrania

Opublikowane

2024-06-18

Jak cytować

Juchniewicz, A. (2024). Autobiografizm w twórczości Hanny Krall. Zagadnienia Rodzajów Literackich, 67(1). Pobrano z https://journals.ltn.lodz.pl/Zagadnienia-Rodzajow-Literackich/article/view/2400

Inne teksty tego samego autora