Aura solidarności w belgijskim asamblażu polityk dotyczących bezdomności w czasie pandemii koronawirusa

Abstrakt

W 2020 roku pandemia koronawirusa w Belgii wywołała powszechne poczucie solidarności z osobami doświadczającymi bezdomności. W artykule przyjmujemy koncepcję asamblażu polityk (policy assemblage), by zbadać reakcje na pandemię w zakresie polityk, dyskursów i relacji przestrzennych dotyczących bezdomności. W toku analizy wyłoniliśmy trzy główne domeny ciągłej rekompozycji tego asamblażu: przestrzenie współpracy, przestrzeń domu i przestrzeń publiczną. Te trzy rodzaje przestrzeni wyróżniały się relacjami władzy charakterystycznymi dla Nowej Dobroczynności oraz retoryką aury solidarności. Po pierwsze, działania interwencyjne charakteryzował wysoki stopień współpracy wielu aktorów. Po drugie, przestrzeń domu stała się areną uczestniczenia dla darczyńców, natomiast beneficjentom wsparcia – tymczasowo i z zastrzeżeniem wyjątkowości tego rozwiązania – została ona udostępniona. Po trzecie, codzienne praktyki w przestrzeni publicznej unaoczniły i wyostrzyły nierównowagę relacji władzy. Ponadto w mediach bezdomność była konstruowana jako skutek niespotykanych okoliczności, a nie strukturalnych nierówności i niedostatecznej interwencji publicznej. Zgodnie z tą retoryką na tę wyjątkową sytuację należało zatem odpowiedzieć wzmożoną obywatelską solidarnością. Mimo wielu wad, w kontekście skomplikowanej struktury administracyjnej w Belgii, takie prowizoryczne inicjatywy mogą stać się jednak także narzędziem krytyki i trwałej zmiany polityk publicznych.