O soliflukcji i glebach strukturalnych w południowo-wschodnich górach wysokich Iranu

Abstrakt

Artykuł w języku niemieckim.

TYTUŁ ORYGINALNY: Über solifluktion und strukturböden in S. E.-Iranischen Hochgebirgen

W wysokich partiach gór, na południe od Kermanu, przeprowadzono badania nad powszechnie występującymi formami soliflukcyjnymi. Do typowych i charakterystycznych form należą: pęcznienie mrozowe, bruk kamienisty, grunty o zróżnicowanej teksturze, kręgi uporządkowane i nieuporządkowane, sortowane poligony, pasy kamieniste i ziemne, jęzory soliflukcyjne, terasetki oraz przemieszczone głazy. Ze względu na częste występowanie największe znaczenie mają amorficzne formy soliflukcyjne. Wyniki badań terenowych wskazują, że formy soliflukcyjne w tym suchym i półsuchym obszarze górskim wykazują duże podobieństwo do form występujących w strefach peryglacjalnych innych regionów klimatycznych. Dolna granica występowania gruntów strukturalnych przebiega na wysokości 2400–2600 m n.p.m., natomiast granica dolna soliflukcji znajduje się na wysokości 1900–2100 m n.p.m. Tak niespodziewanie niskie położenie tych granic wynika z chłodnego i wilgotnego klimatu w okresie zimowym oraz ubogiej pokrywy roślinnej. Powyżej strefy optymalnego rozwoju form peryglacjalnych obserwuje się zmniejszenie ich intensywności oraz zmienność cech morfologicznych, co sugeruje istnienie górnej granicy aktywności procesów soliflukcyjnych.